یک عمر تماشای دری خون آلود

یادآوری حادثه ای سرخ و کبود

کم کم به علی بال پریدن می داد

ای تیغ نیازی به حضور تو نبود

قیمت آفتاب را نفهمیدند

مردم کوچه های خواب آلود چشم بیدار را نفهمیدند
مرد شب گریه های نخلستان، مرد پیکار را نفهمیدند

وصله های لباس و پاپوشش و یتیمان مست آغوشش
راز آن کیسه های بر دوشش در شب تار را نفهمیدند

مردم دل بریده از بعثت که فقط فکر آب و نان بودند
مثل اشراف عهد دقیانوس قصه غار را نفهمیدند

با تبر باغ را درو کردند حالی از باغبان نپرسیدند
خم به ابرویشان نیاوردند در و دیوار را نفهمیدند

نیمه شب بود و سایه ها آرام کوچه ها را خیس اشک می کردند
گفت مولا که زود برگردیم تا غم یار را نفهمیدند

لات هایی که عبدِود بودند ابتدا با «هُبل» بلی گفتند
بعد از آن هم که یا علی گفتند «أین عمار» را نفهمیدند

آخر قصه‌اش بهایی بود سوره انفطار جاری بود
عالملان قرائت و تفسیر شوق دیدار را نفهمیدند

کودکانی که باخبر بودند از همه روزه دارتر بودند
بس که لب تشنه سحر بودند وقت افطار را نفهمیدند

شعر از احمد علوی

بر آسمان شهر شما مردم این سایه مستدام نخواهد ماند
این می که در غدیر خم آماده است در جامتان مدام نخواهد ماند

چون برگه های باطله خواهد سوخت در گیرو دار زلزله خواهد مُرد
شعری که از امام نخواهد گفت شهری که با امام نخواهد ماند

مردی که جبرئیل به پابوسش لبریز السلام علیکم بود
در بین راه خانه و نخلستان در حسرت سلام نخواهد ماند

سرمست حاکمیتتان بودید او داغدار حکمیت بود
آنجا که حرف، حرف ابوموسی است از دین به غیر نام نخواهد ماند

وقتی نماز حربه دشمن شد مانند روز بر همه روشن شد
حتی نشانه های مسلمانی در مسجدالحرام نخواهد ماند

طوفان شقشقیه به راه افتاد تا آن نگاه خسته به ماه افتاد
دانست ماه از نفس افتاده در بند التیام نخواهد ماند

تا کربلا و علقمه در پیش است خون گریه های فاطمه در پیش است
ظلمی که از مدینه به راه افتاد در کوفه ناتمام نخواهد ماند

ای منکران بی خبر و سرمست مردی که پشت کعبه به او گرم است
بعد از حضور حیدری‌اش دیگر حرفی جز انتقام نخواهد ماند

شعر از احمد علوی

تقدیم به مرد شب گریه های نخلستان

حضرت علی (ع)

هر روز به یاد نخل خشکیده ات

در ام القری جهان

آب پا شی می کنم

گلدان کوچک باغچه ی مان

 شاید قد کشیدن آن،

مرحمی باشد بردلتنگي،

 خورشيد ویرانه های ردالشمس

گیرم که مشرکان،

 درهای خانه ی تورا همیشه بسته کنند!

در عجبم با چه سیمانی می خواهند،

 شکاف رکن یمانی بیت العتیق را پیوند زنند؟!...

لحظه ی اذان،

 بي جانم از شوق شنيدنت

در عجبم اما...

سکوت لب هایم،

 فریادت میزنند.

اندوه بي پايانم

 محو مي شود در سياهي چشمانم

  شرم دارم از برهنگي دستانم...

شرم دارم اما...

نفس در سينه حبس مي كنم،

به نماز مي ايستم...

توسط نگار رحم خدا   خرداد 91

امام خوبیها سلام

دوست دارم در روز تولد باشکوهت عرض ادبی بکنم.اما  آنقدر شرمنده و روسیاهم که حتی انگار قلم نوشتنم نیز متوجه خالی دست هایم شده و توان نوشتن را از من ربوده است.امام عزیزم،دست های خالی ام را پشت سرم پنهان میکنم تا مبادا نگاه چشمان دلنوازت به خالی بودنشان بیفتدوقلب بخشنده ات را آزرده خاطر کند.کریم اهل بیت،هر سال به تو ومهربانیت قول میدهم که گناهان گذشته ام را جبران کنم و پاک بر سر سفره ی محبت و سخاوتت حاضر شوم.اما چه کنم،چه کنم که امسال از تمام سال ها رو سیاه ترم.آن قدر که از نوشتن برای تو احساس شرم میکنم.امام خوبی ها همیشه از زمانی که کودک بودم وقتی یاد مظلومی و غریبی تو می افتادم حلقه ی اشک چشمانم را فرا میگرفت و صدایم به لرزه می افتاد.بغضی گلویم را می فشارید و قطره های اشک آرام روی گونه هایم جاری می شد.ولی حالا پیش ساحت مقدس تو زبان باز میکنم و میگویم من کمتر از آنم که از مظلومیت و غریبی تو سخن بگویم.من کجا و لب باز کردن و گفتن از کریم اهل بیت کجا!لال باد آن زبانی که مظلومیتت را فهمید اما گناهانش را تکرار کرد.لال باد آن زبانی که با تو عهدی بست اما به عهدش وفا نکرد.فرزند مولود کعبه دوست داشتم در روز به دنیا آمدنت زیبا بنویسم و زیبا سخن بگویم اما چه کنم که انگار قلمم روسیاهی مرا بیشتر از خودم درک میکند و نوشته ی مرا سیاه و غبار آلود میکند.شرمنده ام کریم اهل بیت شرمنده...

اما باز ایمان دارم به سخاوت و قلب بخشنده ات.وباز با تو پیمان عشق را تکرار میکنم.باز امید دارم باز ...

دل نوشته توسط نگار رحم خدا  مرداد 92

السلام علیک یا شهر الله الاکبر و یا عید اولیائه

در ماه پر خیر و برکت رمضان برایتان قبولی طاعات و عبادات را آرزومندم ...

التماس دعا